ลิขิตปรวนแปร

สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่นิยายป่วยๆของไรท์นะคะ

นิยายเรื่องนี้มันมีเเรงบันดาลใจมาจากความฝันของไรท์ค่ะ คือวันนั้นเป็นวันที่ไรท์งีบหลับอยู่ที่บ้าน ช่วงเวลานั้นแดดกำลังดีทำให้ไรท์ได้ฝันถึงนิยายจีนโบราณแนวย้อนยุคเรื่องนึง ไม่จีนจ๋านะคะ ออกแนวเว่อๆไม่เป็นพล็อต ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไง ออกแนวป่วยๆเหมือนจะจบไปทางแบดเอน แต่สุดท้ายก็ตื่นพร้อมกับเนื้อหาที่จำไม่ค่อยได้ซะงั้น ฮ่า~

พอลองๆคิดดูแล้ว ไรท์ว่าจะลองเอาความฝันป่วยๆของไรท์มาแต่งนิยายดูค่ะ ถึงจะตกภาษาไทย ถึงจะเขียนเรียงความไม่เก่ง ถึงจะไม่มีความรู้เรื่องจีนๆซักเท่าไร่ แต่จะลองทำดู(คือเสียดายพล็อคง่ะ)

สุดท้ายนี้ อยากบอกรีดๆที่หลงเข้ามาอ่านด้วยว่า ไม่ว่าจะสนุกหรือไม่สนุกยังไง ขอกดหัวใจให้กำลังใจหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ

...............................................................................

บทย่อ

'จำอะไรไม่ได้เลย? ที่นี่ที่ไหน? เจ็บ...เจ็บไปหมด เหมือนขาถูกล่ามด้วยอะไรไม่รู้ หนัก... ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าที'เปลือกตาสีขาวค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ และสลบไปในที่สุด

"จิ้งจอกหิมะ?... ไม่แปลกใจเลยที่พรานเถื่อนจะรวมกลุ่มกันเข้ามาล่ากันเยอะขนาดนี้ ถือว่าครั้งนี้เจ้าโชคดีที่เจอข้า หาไม่เจ้าคงเอาชีวิตไม่รอด" เจ้าของฉายาแม่ทัพน้ำแข็งก้มลงไปโอบอุ้มจิ้งจอกน้อยอย่างทนุถนอม ด้วยเกรงจะกระทบบาดแผลและทำให้อาการทรุดลงกว่าเก่า

"เจ้าเป็นหนี้ข้าหนึ่งหน อย่าลืมซะล่ะ" รอยยิ้มมุมปากเล็กๆถูกส่งออกมาจากท่านแม่ทัพหนุ่ม ทำเอาลูกน้องทั้งหลายแหล่ขนลุกพรึ่บ

"ไม่นะท่านแม่ทัพ ท่านจะนอกใจฮูหยินจางม่ายด้ายยยยยยย"//ทหารน้อยตัวประกอบ

.............................................................

'ถึงท่านจะมีคู่หยวนหยางแล้ว แต่ข้าจะเป็นโล่เป็นหอกให้ท่านได้ใช้งาน เสวี่ยนไป๋ขอสัญญา บุญคุณนี้ข้าจะไม่ลืม'

"มองข้าทำไมเสวี่ยนไป๋ รึเจ้าหิวเเล้ว"

จิ้งจอกน้อยส่ายหัวรัวๆพร้อมขยับกายลุกขึ้นมานอนข้างท่านแม่ทัพอย่างออดอ้อน

'เสวี่ยนไป๋รักท่านแม่ทัพขอรับ'

"เจ้านี่ ช่างอ้อนเสียจริง"ท่านแม่ทัพเอนตัวลงเบาะรองหลัง มือข้างหนึ่งถือหนังสือ อีกข้างก็ลูบหัวเสวี่ยนไป๋ไปพลางๆ

"หากเจ้าพูดได้ ชีวิตข้าคงมีสีสันขึ้นอีกโข"ถึงจะพูดออกไป จิ้งจอกน้อยก็คงไม่ได้ยิน ก็หลับหนีเขาไปแล้วนิ

'หลับลึกเช่นนี้ หากโยนลงหม้อคงไม่รู้ตัวเลยกระมั้ง ฮึๆๆ'